Ben mutluluktan uçarken ettiğin iki el ateşle,hedefi şaşırmadan kırdın kanatlarımı.
Düşmeye başladım.
Gözlerinin içine baktım düşerken.
Belki acır da tutarsın diye bekledim.
Ve sonunda arkanı dönüp gittin ve ben yere çakıldım.
Ayağımı yerden kestiğin gibi,düşmeme de sen sebep oldun.
Başladığın işi bitirdin.
İki kişilik bir hikayeydi bizimkisi.
''Geri dön'' diyecek olan sen ve asla dönmeyecek olan ben!
Akıllara zarardı yaşadığımız.
Şu an seni anlatırken bile insanları betimlemeye zorladığım için özür dilerim.
O kadar çok insan girdi hayatıma ve hepsi de o kadar güzel oynadılar ki oyunlarını,önlerinde şapka çıkarmak zorunda kaldım hep.
O kadar kırıldım ki,sana çıkartacak bir şapkam kalmadı.
Zehrimi akıtmazsam rahat edemeyeceğim.
Bu kadar zarar verirken etrafıma,bana verdiğin onca zararı görmezden gelip tutamazdım seni yanımda.
Kendime bu haksızlığı yapamazdım.
İhanet edemezdim kendime olan saygıma.
Dokunduğum her yeri yakıyorum bu ara.
Çığlıklar atıyorum.
Ağlatıyorum kimilerini...
Ve sen ...
ÇOCUKLARIN ULAŞAMAYACAĞI YERLERE KALDIR BENİ ANNE !
ESRA AKAR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder