Tekrar çıktı karşıma.
''Çok pişmanım.'' dedi.
Onu tekrar affedip affedemeyeceğimi sordu.
Evrenin tüm seslerini durduracak bir sessizlikti.
İnsan sessizlikten sağır olabilir mi?
Olabileceğini hissettim.
Hiçbir şey söylemedim.
Karşımda duran , uzun zaman önce öldürdüğüm biriydi.
Ne dersem diyeyim...
Karşımda duran bir ölüydü.
Ve bir cesetle konuşmak anlamsızdı.
ESRA AKAR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder